Της Στέλλας Κατάκη

H Mansi (Clemensa) Barberis (12 Μαρτίου 1899-11 Οκτωβρίου 1986) υπήρξε τραγουδίστρια (σοπράνο), βιολίστρια, μουσικός εκπαιδευτικός, μαέστρος και συνθέτρια. Αρχικά έμαθε μουσική δίπλα σε Ιταλούς καθηγητές, στο Ιάσιο, και αργότερα έστρεψε το ενδιαφέρον της στο βιολί, το τραγούδι και τη σύνθεση, σπουδάζοντας στο Ωδείο George Enescu, από το οποίο αποφοίτησε το 1922.

Στο Βερολίνο (Ωδείο Stern) διδάχθηκε αρμονία, αντίστιξη, μορφολογία και ενορχήστρωση, από τον καθηγητή Wilhelm Klatte, και κλασικό τραγούδι από τη Lula Misz Gmeiner (Hochschule). Στη Γερμανία, η Barberis έλαβε μέρος σε συναυλίες υπό τη διεύθυνση των Furtwängler, Kabasta, Siegfried Wagner, Karl Böhm, Bruno Walter.

Μετά από δύο χρόνια σπουδών στο Βερολίνο, συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι παρακολουθώντας μαθήματα σύνθεσης με τον Noël-Gallon, διεύθυνσης ορχήστρας με τον Vincent d’Indy, τραγουδιού με τον τενόρο Gabriel Paulet, και όπερας με τον σκηνοθέτη Vanni Marcoux. Το 1936 διδάχθηκε για μικρό διάστημα φωνητική κοντά στον Max Reger.

Υπήρξε καθηγήτρια πανεπιστημίου αλλά και δασκάλα φωνητικής στα ωδεία του Ιασίου (1934-1950), του Βουκουρεστίου(1951-1956) και στο Θεατρικό Ινστιτούτο ‘IL Caragiale’ στο Βουκουρέστι.

Οι συνθέσεις της είναι έντονα επηρεασμένες από τη ρουμανική λαϊκή μουσική. Έγραψε πάνω από εκατό έντεχνα τραγούδια, τέσσερις όπερες, καθώς και συμφωνική, οργανική και χορωδιακή μουσική. Έργα της έχουν παιχτεί στην Ιταλία, την Ελβετία, την Ολλανδία, τη Γερμανία και τη Μεγάλη Βρετανία.

Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Ρουμάνων Συνθετών (από το 1935) και, στη συνέχεια, της Ένωσης Ρουμάνων Μουσουργών. Η όπερά της Apus de soare παίχτηκε στη Ρουμανική Εθνική Όπερα του Βουκουρεστίου και οι Domnița din defartări και The Caruța cu paiațe στην Όπερα του Ιασίου.

Έλαβε το Βραβείο Ενέσκου το 1925, 1934 και 1941.

Η Barberis δημοσίευσε και την αυτοβιογραφία της [Din zori până în amurg (Από την αυγή μέχρι το σούρουπο)].